Cenab-i Allah (c.c.) insani düsünce ve beyan ile serfiraz kilmis olmakla birlikte, her ne kadar onun düsüncesine ve lisan, vücut dili, hal dili, davranislarin dili gibi farkli beyan sekilleriyle kendisini ifadesine fitraten bir sinir koymamissa da, bir yanda fitrî degismez gerçeklerle, diger yanda Din'in kaideleriyle her ikisi için de ölçüler vazetmistir. Yani, hiçbir konuda basibos birakilmayan insan, ölçüsüz ve serazat bir düsünme ve yine ölçüsüz bir beyanla bosluga salinmis degildir. Kur'ân-i Kerim'de Ilâhî Din'in 'fitrat' olarak anilmasi ve nitelenmesinin de (Rûm Sûresi/30: 30) açikça ortaya koydugu üzere, kâinat ve onun tercümesi olan Islâm, "bütün parçalari tam olmasi gereken nisbetleriyle tam olmasi gereken yerde kusursuz bir mimarî eser" gibidir. Âdeta canli bir organizma gibi, bir insan vücudu gibi, kâinatta ve Islâm'da her bir sey, diger bütün seylerle tam bir oran dâhilinde bir arada ve birbirine destek olucu, yardimci, birbirini tamamlayici, açiklayici ve birinden digerlerine yol verici tarzda içten münasebet halindedir. Bu da, ortaya tam bir denge çikarmaktadir. Dolayisiyla, bu dengenin disinda kalmasi mutlak aleyhine olan insan, bu dengeyi gözetmek ve ona göre düsünüp, ona göre davranmak, ona göre konusmak mevkiindedir.