Osmanli Imparatorlugunun III. Selim ile baslayip II. Mahmud ile devam eden reform devrinde, seyhülislamin yetki ve sorumluluk alani genisledi. Ilmiye teskilati, ilk kez tüm birimleriyle hiyerarsik olarak seyhülislamin basinda bulundugu bir teskilat yapisina kavustu. Böylece seyhülislam, basli basina bir nezaret olan vakiflarin idaresi haric, tüm ser islerin ve kurumlarin naziri oldu.
Esas itibariyle 19. yüzyilda seyhülislam, sadece ihtiyac duyulan konularda gerekli fetvalari vermek zorunda olan bir onay mercii degil, fetva verme vazifesine ve yargida temyiz yetkisine de nezaret eden genis bir teskilatin naziriydi. Bu nedenle seyhülislam, idar ve siyas kimligi olan ve Osmanli merkez bürokrasisinin vazgecilemez ve ihmal edilemez temel unsurlarindan biriydi.
Bu calisma, Yeniceri Ocaginin ilgasindan sonra ilmiye sinifina da ders vermek amaciyla vakif gelirlerine el konuldugu ve ilmiye teskilatinin kendi haline terk edildigi seklindeki tarih kabullerin aksine, Osmanli reformunun bir bütün olarak ele alindigini ve ilmiye teskilatinin da yenilestigini göstermektedir.
Türkiye Bilimler Akademisinin TÜBA 2013 yili Telif Eser Ödülünü kazanan Osmanli Ilmiye Merkez Teskilatinda Reform 1826-1876, alanindaki en önemli eserlerden biri.
