Ciy taneleri, sabah günesinde olabilecegi en güzel sekilde parliyordu. Bircok insan, bu güzel doga olayindan habersiz, yataginda misil misil uyuyordu belki de. Oysa Metin, tam yirmi bes sabahtir bu ani yasamanin keyfini sürüyordu. Saatler gecsin hizlica, öglen olsun, aksam olsun, gecenin karanligi sona ersin ve iste o an, karanligin usul usul aydinliga dönüstügü mucizevi an... Insan nefes aliyorsa, bedeninde herhangi bir zayi yoksa beyaz bir kagida yeniden yazmaya baslandigi an; her ne yazmak istersen yazabilecegin anin baslangici. Dün geride kaldi acisiyla tatlisiyla, dün icin yapilabilecek hicbir sey yok, iste su an günesin ilk isiklari topraga düserken etraf gibi ici de aydinlaniyor insanin, büyük bir gücün varligini hissediyor, o varligin gücünden payina düseni aliyor bedeni, akli, yüregi. O gücle, bugüne dair yazilabilecek en mükemmeli yazmayi tasarliyor akli ve yüregi...