Diyari Dersim, Osmanli zamaninda bile bu kadar cok askere taniklik etmemisti. Yil 1937ydi ve dag tas gökten yagmiscasina, yerden bitmiscesine asker doluydu. Osmanliyi, Birinci Cihan Harbini görüp de hala nefes alip verenler büyük bir saskinlik icinde Neler oluyor, biz cok sey yasadik da böylesini ne gördük ne duyduk dediler. Sadece asker mi, top vardi, tüfek vardi; Munzurun, Alibogazin semalarinda ise tayyareler ucuyordu. Puslu safaklarin ilik yeline karisarak gümbürdeyen davul sesleri degildi, top ve tüfek sesleriydi. Her yani, insan ayagi degmemis en kuytu ormanlari bile, git gide derin bir korku sariyordu. Cok gecmeden catisma haberleri gelmeye basladi. Bicak kemige dayaninca Dersimli, colugunu cocugunu geride birakip careyi silaha sarilmakta buldu. Kadin, erkek, genc, yasli... Zulme boyun egmeyip de direnmeye ahdedenler... Sayilari cogaldikca cogaldi... Bunlar, ata topragi Haydaranlari, Demenanlari, Akvanosu, Agvasoru, Zaxgeyi, Sultan Babanin heybetli zirvelerini kendilerine mesken tuttular. Sizin topunuz, tayyareleriniz varsa bizim de düsmanlarin girip de diz cöktüremedigi, Pirlerimiz gibi vakur, basi dik daglarimiz var dediler...